Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Άρθρο απο το eyedoll.gr (4) "Ζωντανή βιβλιοθήκη - Δυο φορές γυναίκα"

Ζωντανή βιβλιοθήκη - Δυο φορές γυναίκα

Πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου το ερώτημα αν πρέπει να γράψω για τη Ζωντανή Βιβλιοθήκη. Γιατί είναι ένα βαθιά ανθρώπινο και ευαίσθητο θέμα. Επειδή είχα την εμπειρία της, φοβήθηκα μην τυχόν και δεν ήμουν αντικειμενική.
Όταν άκουσα για τη Ζωντανή Βιβλιοθήκη πρώτη φορά, γούρλωσα τα μάτια σαν μικρό παιδί.
Ζήτησα πληροφορίεςαπό αληθινό ενδιαφέρον και όταν κατάλαβα τι είναι και αποφάσισα να λάβω μέρος ως «βιβλίο», συναντήθηκα με την υπεύθυνη κ. Ζωή Κόκαλου, για τις λεπτομέρειες και φυσικά τις απαραίτητες διευκρινίσεις για το αν πληρώ τις προϋποθέσεις ώστε να «διαβαστώ».
Εδώ να σημειώσω ότι δεν έχω γνωρίσει πιο αλτρουιστή άνθρωπο. Με συνεπήρε το μυαλό της. Ή μάλλον, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο και δη, αυτόν που κουβαλάει την όποια ιδιαιτερότητα στη ζωή του.
Κάτι το καλοκαίρι, λίγο η απασχόληση μου με τη συγγραφή της βιογραφίας μου και με αρκετή σιγουριά για την αλήθεια μου που εκσφενδονίζω ως λέξεις χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, δεν βρέθηκα σε πολλές συναντήσεις της ομάδας πριν την εκδήλωση.
Αλλά την ημέρα της «ανάγνωσης» στα τέλη Ιουλίου, μέσα σε μια αποπνικτική ζέστη, ήμουν παρούσα στο ΒΟΟΖ, γεμάτη περιέργεια και αδημονία, από τις έξι η ώρα.
Σε έναν πάγκο τύπου γραφείου πληροφοριών, δυο- τρεις εθελόντριες, υποδέχονταν τους «αναγνώστες» -το κοινό- εξηγώντας περί τίνος πρόκειται.
Τα «βιβλία» είχαμε συγκεντρωθεί στο «ράφι» -ένα μικρό χώρο- περιμένοντας να «διαβαστούμε». Ομολογουμένως, ήμασταν πλούσια «βιβλιοθήκη».
Μια νεαρή κοπέλα, λεσβία, με τον «τίτλο» της. Εγώ, με το γνωστό πια «Μισή ή δυο φορές γυναίκα;». Ένα αγόρι, gay οροθετικός, τόσο γλυκός και συνάμα τόσο αισιόδοξος. Ο σύντροφος του με τον τίτλο «Ζώντας με έναν οροθετικό». Μια κοπέλα με προβλήματα όρασης. Ένας μετανάστης, με δεκάδες άλυτα θέματα σε μια ξένη χώρα που ναι μεν τον δέχτηκε, αλλά τον πέταξε στην Ομόνοια. Ένας άλλος ομοφυλόφιλος με διπλό τίτλο: Άθεος. Με σοκάρισαν όμορφα οι γνώσεις του και οι απόψεις του για το θέμα των θεών ανά τον κόσμο, που είναι και πολλοί.
Σίγουρα ξέχασα πολλά παιδιά να αναφέρω. Ήταν όμως τόσο έντονη, συγκινητική και ενδιαφέρουσα βραδιά, που ελπίζω να συγχωρούμαι.
Πρώτη μου φορά άλλωστε βρέθηκα εκεί.
Όταν άρχισε η προσέλευση του κόσμου -των «αναγνωστών»- μας ειδοποιούσαν οι «βιβλιοθηκάριοι» εθελοντές, ότι κάποιος θέλει να διαβάσει το τάδε βιβλίο.
Είχαν ήδη αναρτηθεί οι «τίτλοι» μας σε κεντρικό σημείο.
Τριγύρω δεκάδες τραπέζια σε ασφαλή απόσταση, να μη μπερδεύονται οι φωνές, οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις.
Όσα περίεργα γεγονότα και αν συνέβησαν στην αλλόκοτη ζωή μου, όσες ατραπούς κι αν διάβηκα, όση απαξίωση κι αν είδα σε αρκετά βλέμματα σ’ αυτή τη διαδρομή, ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω στους ανθρώπους.
Κι εκείνη τη βραδιά δικαιώθηκα για άλλη μια φορά.
Θα μίλησα, ούτε κι εγώ θυμάμαι με πόσα άτομα. Είκοσι λεπτά είχαμε στη διάθεση μας με κάθε «αναγνώστη».
Νέοι, μεγαλύτεροι, αγόρια, κορίτσια κάθε λογής ηλικίας, ήθελαν να μάθουν, να δουν όσο πιο βαθιά γίνεται και φυσικά να καταλάβουν πώς βιώνεις τη διαφορετικότητα σου. Σε όποια μορφή από αυτές που έχει συνηθίσει η κοινωνία να αποκαλεί φυσιολογικές, κατά το δοκούν.
Με συνάρπασαν δυο κυρίες άνω των εξήντα ετών, αδελφές μεταξύ τους, με το πόσο καίριες και ουσιαστικές ερωτήσεις μου έκαναν.
Με συγκίνησε μια μάνα που αγωνιούσε για το 17χρονο «αλλιώτικο» παιδί της και κρεμόταν απ’ τα χείλη μου σαν να ήμουν ο Θεός.
Οι πιο κοινές ερωτήσεις αφορούσαν το πώς δέχτηκαν τη διττή μου φύση οι γονείς μου, το ρατσισμό που έχω υποστεί και την ψυχοσύνθεση μου.
Δεν σταμάτησα να συνομιλώ για 5 ώρες τουλάχιστον. Όπως και όλα τα «βιβλία».
Αποκαμωμένη όταν τελειώσαμε, έφυγα απόλυτα χορτάτη. Όχι σαν λιοντάρι μετά τη λεία. Χορτάτη από υπερηφάνεια. Κάτι σαν παγώνι όταν ανοίγει εκείνη την πεντάμορφη ουρά.
Έστω και ένας να πήρε απάντηση στα ερωτηματικά του, μου ήταν αρκετό.

Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά «βιβλία», στους διοργανωτές, αλλά και ένα τεράστιο μπράβο. Σε όλους. «Βιβλία» και «Αναγνώστες».
Ζωή, σ’ ευχαριστώ για τη δυνατότητα που μου έδωσες να αισθανθώ τόσο μικρή και συγχρόνως τόσο μεγάλη.
Επόμενο ραντεβού στον Ωρωπό.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Άρθρο απο το eyedoll.gr (3) "Requiem for a dream"

Requiem for a dream         
                        
Toν είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ. Εξαντλημένος, μετά από μια κουραστική μέρα.
Λίγο μασάζ της ζήτησε και ένα λυτρωτικό σεξ. Αν μπορούσε να ήταν και σε χαπάκι, ακόμα καλύτερα.
Του τα έδωσε απλόχερα και τα δυο.
Το «χαπάκι» μάλιστα, το μετέτρεψε σε σιρόπι. Γουλιά – γουλιά... Ήταν ερωτευμένη βλέπεις.
Ημίγυμνος, με μια μικρή ροδί κουβέρτα ριγμένη σε ένα σώμα κοντά δυο μέτρα. Δεν κάλυπτε και πολλά πράγματα. Εκείνη έβλεπε και του χαϊδολογούσε τα μαλλιά, στις τρεις τα ξημερώματα.
Ένας γνώριμος ήχος μηνύματος στο κινητό του, της απέσπασε την προσοχή.
Σκέφτηκε: «Να το ανοίξω;...Εκεί κατάντησα; Μα και τέτοια ώρα ποιος μπορεί να είναι;».
Τα άνοιξε και διάβασε: «από Μαντώ - Μωράκι μου τι κάνεις; Με ξέχασες!».
Πριν προλάβει να σκεφτεί, ήρθε και δεύτερο μήνυμα:
-«Πότε θα σε ξαναδώ; Μεσοβδόμαδα μπορείς;».
Απάντησε σαν ν αήταν αυτός.
-«Αμέ! Πού;».
-«Στο σπίτι σου αγόρι μου, όπως την άλλη φορά».
Στην αρχή κενό. Μούδιασμα μετά. Λύγισαν τα γόνατα. Κι έτρεξε να κάνει εμετό.
Μήνες είχε υποψίες. Ενδείξεις πολλές. Κι αυτές έδωσαν τη σκυτάλη στην απόδειξη.
Τόσων μηνών οργή, βγήκε σε μια νύχτα. Και μια μικρή λύτρωση: «Είδες γλυκιά μου;» μονολόγησε. «Δεν είσαι τρελή!» όπως την αποκαλούσε σε κάθε ένδειξη υποψίας.
Τον έδιωξε, αφού έσπασε ό,τι βρήκε μπροστά της. Ακριβό και μη. Απαραίτητο ή όχι.
Πικρή η μαχαιριά της απιστίας. Έχει μια σταγόνα δηλητήριο στην κόγχη και μπαίνει στο αίμα, στην ψυχή, στο μυαλό. Σε όλο σου το είναι. Κάθε εμπιστοσύνη εξανεμίζεται. Σου λέει καλημέρα και κοιτάς να δεις αν βγήκε ο ήλιος.
Την εκλιπαρούσε να τον συγχωρέσει. Μέρες. Έκλαιγε σαν μωρό παιδί.
Λύγισε η χαζή.
Το οξύμωρο ήταν πως ήξερε ότι την αγαπούσε. Ψιλά γράμματα γι αυτούς.
«Άλλο το ένα, άλλο το άλλο!» η επωδός τους.
Και το κακό είναι πως το πιστεύουν.
Όταν γεννιούνται οι άντρες, σίγουρα τους βάζουν ένα μικρό τσιπάκι στον εγκέφαλο και αναλόγως την περίπτωση έχουν την ίδια ατάκα. Άντε να το χωρέσει ένα γυναικείο μυαλό αυτό.
Έγιναν πάλι ζευγάρι. Κάτι λύγισε, κάτι έσπασε, μερικά κομμάτια έγιναν θρύψαλα.
Γιατί μένει κάποια μετά από μια απιστία; Μόνο πόνο θα δώσει πίσω. Κι αν είναι και λίγο μπασμένη στη ζωή, το κάνει με δόσεις. Μεθοδικά. Πληγωμένος εγωισμός; Γλυκόπικρη εκδίκηση; Μάλλον και τα δυο.
Κερδισμένη πάντως, δε βγαίνει. Κάτι σαν το σκορπιό. Αν δεν έχει να χώσει κάπου το κεντρί, το γυρίζει ανάποδα σαν χορεύτρια και κεντρίζει την πλάτη του.
Requiem for a dream.

http://eyedoll.gr/αϊντόλλες/δυο-φορές-γυναίκα-άννα-κουρουπού/requiem-for-a-dream

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Άρθρο απο το eyedoll.gr (2) "Ανεπιθύμητες αποσκευές"

Ανεπιθύμητες αποσκευές

Υπάρχουν βραδιές – αραιώνουν σιγά, σιγά – πού λίγο πριν κλείσουν τα μάτια μου για την πιο γλυκιά αγκαλιά του κόσμου στο πρόσωπο του Μορφέα, βλέπω μια κόκκινη αντανάκλαση στο ταβάνι της κάμαρας μου.
Στοιχειωμένο κόκκινο. Χρόνια ολόκληρα.
Σχεδόν πάντα το έψαχνα σε τόσα δωμάτια, να εστιάσω πάνω του το βλέμμα μου μπας και αποφύγω μάτια που δεν ήθελα να αντικρίσω. Μην αισθανθώ ανάσες … και αποφύγω τον εμετό.
Αν είσαι πόρνη εν πλήρει συνειδήσει , θεωρητικά είναι πιο εύκολο να κοιτάξεις στα μάτια αυτόν που σε πληρώνει την ώρα που σε πηδάει. Πρακτικά δεν είναι.
Αισθάνεσαι ότι πρέπει το μάτι να λοξοδρομήσει. Κι έχεις να διαλέξεις : τον τραβάς επάνω σου ανάμεσα σε λαιμό και μαλλιά, με το όποιο βάρος η ιδρώτα εναποθέτει στο κορμί σου ή με αριστοτεχνικό τρόπο τον κρατάς σε κάποια απόσταση και αφήνεις επισφαλή τα μάτια στο όποιο βλέμμα;
Συνήθως προτιμούσα να κοιτώ το ταβάνι. Οι μυρωδιές και ο ιδρώτας με ένα καυτό μπάνιο μπορούν να φύγουν.
Είναι όμως κάποιες ματιές, που υπάρχουν ακόμα στο μυαλό μου. Λίγο μετά το τελείωμα. Με μια μικρή δόση απέχθειας. Σπάνιες ματιές αυτές. Αλλά αυτές έβρισκαν χαραμάδα να χωθούν πάντα σε κόκκινο φόντο.
Δεν μπορώ να έχω άποψη για την όποια κοπέλα βγάζει τον άρτον τον επιούσιον μπρούμυτα ή ανάσκελα, όταν κάνει αυτή τη δουλειά ασυνείδητα ή όταν της το επιβάλουν.
Στις μέρες μας αυτό είναι το πιο σύνηθες. Αυτό επικρατεί.
Όταν λειτουργούσα ένα στούντιο και είχα ως προσωπικό τέτοια κορίτσια, είδα πολλά άδεια βλέμματα. Κενά. Και πολλές φορές γεμάτα κακία.
Γι αυτό προτιμούσα να ψάχνω μια λάμπα στο ταβάνι ή ένα πίνακα στον τοίχο.
Όταν κοιτούσα ματιές επί χρήμασοι έβγαιναν συναισθήματα, όχι αναγκαία άσχημα, αλλά εκεί μέσα δεν χωράει κάτι τέτοιο. Ίσως μια απόλαυση αμφίδρομη πολλές φορές. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Αυτές τις χαραμάδες προσπαθώ να κλείσω, αλλά νομίζω πως είναι ανώφελο.

http://eyedoll.gr/αϊντόλλες/δυο-φορές-γυναίκα-άννα-κουρουπού/ανεπιθύμητες-αποσκευές